Budynek dworca pasażerskiego, jest jednym z najważniejszych obiektów. Na pierwszym planie mamy duże łukowe okno i dwuspadowy dach. W trójkącie szczytowym znajduje się zegar, następnie strefa okienna gwarantująca w holu dużo światła. Pod daszkiem dwoje przylegających do siebie masywnych drzwi wejściowych Po obu stronach tego dużego portalu rozpoznać można dwukondygnacyjny budynek z trzema oknami w każdym, których szklane powierzchnie podzielone są ryglami i słupami. Front głównej części budynku składa się z dwunastu zwykłych prostokątnych okien, nad którymi znajduje się duży czterospadowy dach z dwoma trójkątnymi małymi świetlikami oraz masztem flagowym pośrodku kalenicy. Podobny widok mamy patrząc od strony torów, tylko tutaj w miejscu zegara osadzone jest małe okienko w kształcie rombu, w dachu znajdują się cztery prostokątne okna ze szczytami, a część pierwotnego wejścia jest wysunięta. W 1944 roku wyjście z holu prowadziło tylko tunelami. Na lewo od wejścia była kasy biletowe, przeniesiona w 1988 roku na przeciwległą ścianę holu, za nią zapomniane duże okno przechowalni bagażu. Zanim po prawej stronie zrobiono kasy biletowe, na początku znajdowały się tam drzwi do restauracji dworcowej z poczekalnią 1 i 2 klasy oraz pokój dygnitarzy. Do 1944 roku, zanim oddano do użytku tunele, aby wyjść na stronę torów, należało przejść przez szlaban peronowy. Czyli budynek holu głównego stanowi centralny punkt patrząc od strony placu dworcowego. Po obu stronach przylegają jednopiętrowe obiekty, również z dwuspadowymi dachami, które kontynuowane są pod kątem prostym w kierunku zachodnim. Poczta na północy i mieszkania urzędników na południu, oba dwupiętrowe budynki z czterospadowymi dachami, jednak znacznie niższe niż budynek recepcji, uzupełniają widok.
Na poniższych mapkach widzimy, zmieniające się połączenie z Międzyrzeczem, poprzez tymczasowy przystanek Kosieczyn, położony przy szosie Dąbrówka – Zbąszynek, na zachodnim krańcu grupy torów rozciągających się w kierunku rozwidlenia do Poznania i Międzyrzecza. Wybudowany już w 1920 roku odcinek toru, w latach 1923 – 30 roku zapewniał pierwszym mieszkańcom Zbąszynka tymczasową komunikację kolejową z siedzibą powiatu w Międzyrzeczu. Na mapce po prawej, Zbąszynek już rozbudowany, po zachodniej stronie. Boisko sportowe zostało przeniesione w docelowe miejsce z rejonu ulic Zbąszyńskiej i Bydgoskiej. Nowe osiedle zaczęło w pełni funkcjonować, po stopniowemu przybyciu punktów usługowych, oraz handlowych, tworzonych po zachodniej części dzisiejszej ulicy Wojska polskiego. Prawie cała część Zbąszynka na wschód od głównej ulicy zapewniała mieszkania dla różnych służb (celnicy, kolejarze, straż graniczna, nauczyciele itp.), związanych z funkcjonowaniem granicznego węzła kolejowego.
Galeria: Rozwiązania graniczne i projekty.
