13.11. Ełcka

W czerwcu 1988 wybraliśmy się tutaj z mamą i naszym pieskiem Wandalem, byliśmy w Turowie. Jadąc z Ełku, zatrzymaliśmy się przy wiadukcie na odcinku Kalinowo – Maże, który zauważyłem w marcu i opowiadali mi o nim kolejarze. Uprzejmi maszyniści zatrzymali się w tym miejscu gdy jechaliśmy do Turowa. Starszy z nich poszedł na skład, jechała tam również moja mama z pieskiem. Po zatrzymaniu pociągu przed wiaduktem wysiadłem z lokomotywy i pobiegłem na drogę nad wiaduktem, skąd wykonałem zdjęcia pociągu. Po pośpiesznym zejściu z góry zrobiłem zdjęcia pociągu w tle wiaduktu i do Turowa przejechałem w kabinie razem z maszynistą. Mama mi opowiadała, że w chwili zatrzymania na szlaku starszy podróżny pytał, co jest przyczyną nieplanowego postoju pomiędzy stacjami?. Starszy maszynista, który zwolnił mi miejsce w kabinie, powiedział, że “nie może uciągnąć”. Na to zaniepokojony podróżny doradził, żeby pod koła posypać piaskiem. Jednak za kilka sekund wróciłem do lokomotywy i zaraz ruszyliśmy. Postój i czas spędzony na stacji w Turowie najmilej mi się kojarzy, jak bym zostawił tu moje serce, ponieważ cały czas mi towarzyszyła mama i piesek, z którym dużo podróżowaliśmy, był z nami razem przez 17 lat. Przypominam sobie ten czerwcowy dzień, nasze wspólne przeżycia. Z Ełku udaliśmy się do Gołdapi na nocleg, mieliśmy zarezerwowany pokój „gościnny” na poddaszu budynku dworcowego.
Ostatni raz tutaj byłem w dniu  22.02.1995 roku. 
W budynku stacji wąskotorowej w Ełku była urządzana izba pamięci, nie była to już ta kolejka.

Dzisiaj na podstawie zdjęć i notatek przenoszę się w tamte czasu i utrwalam chwile, w których najważniejszym było jeżdżenie z moją mamą i piaskiem Wandalem.