Podstawą do budowy jednotorowej linii kolejowej o długości 30.2 kilometra, była ustawa Pruskich Kolei Państwowych o rozbudowie drobnych, lokalnych połączeń kolejowych, wydana w dniu 21.05.1883. Oddanie do użytku połączenia kolejowego Zbąszyń – Międzyrzecz, miało miejsce w dniu 01.06.1885 roku. Odległość ze Zbąszynia do Dąbrówki wynosiła 7.2 kilometra, natomiast tuż po oddaniu, łączna długość tego przerwanego na zawsze już po 35 latach traktu wynosiła 32 kilometry. Alternatywą przerwanego w 1920 roku połączenia, w pierwotnej jego postaci obowiązującej z chwilą wybudowania od stacji Zbąszyń (01.06.1885 roku), było powstanie po zachodniej stronie nowej linii granicznej, tymczasowego połączenia toru głównego Frankfurt/O – Poznań (wybudowanego 26.06.1870) z unieruchomioną od 1920 roku (oddaną 01.06.1885) trasą Zbąszyń – Międzyrzecz. Tak więc już w 1920 roku obie linie połączono po stronie niemieckiej torem w kształcie łuku, łączącym oba kierunki niemal pod kątem prostym na północ do Międzyrzecza. Nikt wtedy nie przypuszczał, że pół kilometra na zachód od powstałego rozwidlenia, będzie utworzony tymczasowy peron, służący mieszkańcom powstającego Zbąszynka w latach 1923 – 1930. Docelowe relacje pociągów przejeżdżających przez nowy przystanek o nazwie Kosieczyn, miały postać Gorzów – Frankfurtu/O. Z Gorzowa do przystanku Kosieczyn odległość wynosiła 71.7 kilometra, natomiast dalej do stacji Świebodzin od tymczasowego przystanku, było 19.2 km. Czyli dawna relacja pociągów Zbąszyń – Międzyrzecz, przerodziła się w połączenie Gorzów – Świebodzin – Frankfurt, poprzez mijany po drodze, bardzo ważny przystanek Kosieczyn. Ta postać miała miejsce do 30.04.1930 roku. Od chwili gdy 14.08.1930 oddano dworzec pasażerski w Zbąszynku, nowym odcinkiem toru o długości 3200 metrów, ruch pociągów z Międzyrzecza ostatecznie przekierowano do nowo oddanego dworca osobowego. Z chwilą zamknięcia stacji Kosieczyn w dniu 30.04.1930 roku do dnia 14.08.1930, nie było dojazdu w kierunku Międzyrzecza koleją. Był to moment porzucenia stacji Kosieczyn, na rzecz połączenia z kierunku północnego, stacji Dąbrówka do Zbąszynka. Wiązało się to również z przerwaniem już na stałe aktywnej do tej chwili głównej magistrali wschód – zachód, oddanej do eksploatacji w dniu 26.06.1870 roku. Połączenie pierwotne Zbąszyń – Międzyrzecz przerwano w 1920 roku, tymczasowe przez stację Kosieczyn, przystanek utworzone w 1923 obowiązywało w latach 1923 – 1930, musiało ustąpić miejsca dla nowego zmierzającego do Zbąszynka, będącego w aktualnej eksploatacji. Opisaną sytuację przybliża poniższa mapka.
Rozwiązania komunikacji z Międzyrzeczem. 1885 - 1920 - kolor czerwony. 1923 - 1930 - kolor niebieski. Od 1930 do dziś - kolor zielony.
Poniżej sytuacja, gdy w chwili oddania linii, w Zbąszyniu znajdował się oddzielny peron Międzyrzecki z trzema torami zakończonymi obrotnicą. W środku, pomiędzy krawędziami peronowymi, był tor objazdowy dla czekających na powrót wagonów. Obrotnica służyła nie długo, rozebrano ją do 1900 roku, co potwierdzają stare plany. Od 1900 roku tory od strony wschodniej, były zakończone kozłami zaporowymi.
Galeria - Tory i perony, związane z pierwotnym połączeniem Międzyrzeckim
Powyżej po lewej plany, ukazujące tory i perony, związane z pierwotnym połączeniem Międzyrzeckim. Po prawej Budynek ceglasty, położony w dalszej, wschodniej części dworca przedstawiony na zamieszczonym planie z 1873 roku, już trzy lata po uruchomieniu Kolei Marchijsko Poznańskiej 26.06.1870 roku. Projekt budynku stacyjnego w chwili otwarcia kolei głównej (26.06.1870), został zrealizowany w oszczędnej postaci, ponieważ projekt zakładał, że będzie on dłuższy.
Galeria - Miejsce po trzecim torze do Międzyrzecza
Powyższe zdjęcia tuż za stacją Zbąszyń, w kierunku Świebodzina (Zbąszynka jeszcze nie było, powstawał od 1923 roku), ukazują miejsce po trzecim torze do Międzyrzecza, który w latach 1885 – 1920 przebiegał po północnej stronie, wzdłuż torów Poznań – Berlin na długości blisko trzech kilometrów. Potem odgałęział się w kierunku północnym przez las, aby dołączyć do wciąż czynnej linii kolejowej „międzyrzeckiej”.
Mapka po prawej z 1893 roku przedstawia połączenia ze stacji Zbąszyń w kierunku Międzyrzecza, Frankfurtu i Guben, gdy wszystkie szlaki były jednotorowymi. Dopiero w 1899 położono drugi tor w kierunku Guben, a do Frankfurtu szlak uzupełniono drugim torem w 1898 roku. Po lewej mapka z 1935 roku, gdy w wyniku powstania granicy w 1920 roku, po stronie niemieckiej był budowany Zbąszynek, a tor ze Zbąszynia do Międzyrzecza odchodził w zapomnienie.
Galeria - Stare zdjęcia dworca w Zbąszyniu
Powyżej po lewej mapka Międzyrzecza i okolic z 1893 roku, z czasów, gdy Międzyrzecz był stacją końcową dla linii ze Zbąszynia oddanej w dniu 01.06.1885 roku oraz Wierzbna (Międzychodu) oddanej 01.12.1887. Po prawej mapka z 1899 roku z kierunkami Zbąszynek (01.06.1885), Gorzów (01.07.1896), Wierzbno (Międzychód) oddanym 01.12.1887, Sulęcin (01.06.1892). Tor do Toporowa musiał poczekać na oddanie do użytku w dniu 01.08.1909 roku.
Galeria - Mapki wybranych okolic.
Galeria - Rozkłady Jazdy
Mimo że, niezależny tor ze Zbąszynia do Międzyrzecza biegł 3 kilometry wspólnym nasypem, wzdłuż głównej magistrali jako trzeci po północnej stronie, uruchomiono go 15 lat po otwarciu Kolei Marchijsko – Poznańskiej. Po utworzeniu nowej granicy państwa, tor 4 kilometry od strony Zbąszynia przerwano, i nigdy już go nie uruchomiono, gdyż Polakom okazał się zbędnym a Niemcy połączenie do powiatowego miasta Międzyrzecz zastąpili krótkim 800 metrowym odcinkiem toru, łączącego główny trakt od strony Frankfurtu z niekompletnym szlakiem biegnącym od 1885 roku od stacji Zbąszyń do Międzyrzecza.
Galeria - Służbowy Rozkłady Jazdy 1989.
Wyżej tabelki z wybranych Rozkładów jazdy trasy Zbąszyń – Gorzów. Połączenia istniejące w latach 1885 do 1920 według pierwotnej drogi ze Zbąszynia oraz zmienionym początkiem w 1930 roku (po zamknięciu przystanku Kosieczyn, oraz uruchomienia dworca osobowego w Zbąszynku) już w kształcie docelowym, dzisiejszym.
W roku 1920 zlikwidowano i nigdy już nie otwarto połączenia do Międzyrzecza od strony Zbąszynka. Z myślą o przybywających do budowanego Zbąszynka przyszłych pracowników i ich rodzin, zaadaptowano miejsce przy symbolicznym budynku z czerwonej cegły, powstałego w 1900 roku (rozdział “Tajna stacja Kosieczyn”) na tymczasowy peron dla pierwszych mieszkańców powstającego od 1923 roku Zbąszynka, krótkim łukiem toku (około 800 metrów), łącząc magistralny trakt wschód – zachód z boczną koleją powiatową dalej do Międzyrzecza. Jeszcze w Wykazie Odległości Taryfowych z 1945 roku wydanego już przez P.K.P., ujęto trasę jako odcinek Zbąszyń – Międzyrzecz, co było wynikiem chaosu podczas łączenia w nowej epoce kształtującej się kolei. Zamknięty odcinek toru tak ten pierwotny od strony Zbąszynia jak i tymczasowy używany w latach 1920 – 1930 z kierunku Szczańca, Świebodzina odeszły w zapomnienie a odtworzenie jego losów wymaga sporego zaangażowania oraz dalszych analiz. Po prawej zdjęcie, na którym widać tablice informujące o oddalonym w kierunku zachodnim peronie, z którego odjeżdżały wtedy pociągi do Międzyrzecza. Połączenie od stacji Zbąszyń było czynne w latach 1885 – 1920, to jest do chwili utworzenia nowej granicy państwa.
Galeria - Linia Zbąszyń - Międzyrzecz
Mapka z 1887 roku. Połączenie kolejowe Zbąszyń – Międzyrzecz, oddane do użytku 01.06.1885 roku, docierało do Międzyrzecza jako jedyne i jako pierwsze. Międzyrzecz przez rok był stacją końcową, zanim oddano linie kolejowe do Wierzbna (Międzychodu), Gorzowa, Sulęcina i na końcu do Toporowa. Zanim do dworca w Międzyrzeczu zaczęto doprowadzać powstające linie kolejowe, dojazd z miasta do dworca był bardziej bezpośredni, prosty. Po dwóch latach przejazd przez tory zorganizowano w miejscu, gdzie jest do chwili obecnej. Dojazd z kierunku Wierzbna, wybudowany jako drugie połączenie kolejowe w Międzyrzeczu również był uproszczony, wpinając się w tory stacyjne, nieco wyżej. Pierwotny dojazd drogowy sprzed dworca w kierunku Wierzbna, prowadził obok wieży ciśnień, po minięciu torowiska, zmierzał dalej na wschód, ulicą Krótką, aż do momentu dołączenia do dzisiejszej linii tuż za Obrzycami. Wspomniana sytuacja szerzej jest przedstawiona na mapkach zamieszczonych powyżej.
Po lewej „wejście” toru w dawnej postaci prowadzącego z Międzyrzecza, oddanego do użytku w dniu 01.06.1885 roku. Po 1945 roku, tor był lekko przebudowany, przesunięty w prawo. Zdjęcie po prawej, ukazuje zakończony kozłem oporowym odcinek toru. W latach 1885 - 1920, tor ten prowadził do peronu międzyrzeckiego, zakończonego w latach 1885 – 1905 małą obrotnicą dla parowozów. Budowa nowego dworca w Zbąszyniu zatarła ślady po wspomnianym peronie i odjeżdżających z niego pociągach, zmuszając tym Niemców do zorganizowania nowego połączenia. Pierwotny wjazd na linię Międzyrzecką ze Zbąszynia, stronie polskiej, nie był już potrzebny. Zaraz po oddaniu do użytku nowego Polskiego dworca granicznego, trzy tory związane z komunikacją Zbąszyń – Międzyrzecz, zakończono kozłami oporowymi, tuż przed nowo oddanym obiektem, sprowadzając je do roli torów bocznych. Po 1945 roku wspomniane torowisko P.K.P. zaadaptowało do celów gospodarczych. Zdjęcie z dnia 23.01.2017.
Z lewej strony zdjęcie, ukazujące stary tor do Międzyrzecza, odchodzący od stacji Zbąszyń. Po 1920 toku zakończono go kozłem oporowym. Wjazd na pozostałości po peronach kierunku Międzyrzeckiego, jest przybliżony na zdjęciach zamieszczonych powyżej. Na zdjęciu po prawej stronie, widzimy poszerzenie, sprowadzone do drogi leśnej, jako pozostałość po pierwotnym połączeniu Zbąszyń – Międzyrzecz, czynnego w latach 1885 – 1920. Odległość ze stacji Zbąszyń do stacji Dąbrówka wynosiła 7.2 kilometra. Zdjęcie z dnia 10.07.2017.
