3.22. Parowozownia Zbąszynek

Zaraz po uruchomieniu dworca towarowego w 1925 roku, oddana była tylko „dolna” jego część, natomiast „górna”, na poziomie której, znajduje się lokomotywownia, znajdowała się wciąż w rozbudowie. Od początku była czynna wciągarka do zmiany zestawów osi oraz urządzenie myjące systemu Korting. Tuż po oddaniu do eksploatacji dworca towarowego lokomotywownia miała osiem stanowisk dla parowozów, które znajdowały się w południowozachodniej części hali, patrząc na obiekt od strony dworca rozrządowego. Od samego początku hala była przystosowana do dalszej rozbudowy, ogrzewana była parą z lokomotyw. Hala tuż po oddaniu miała dwa kanały remontowo rewizyjne. Razem z halą oddano budynek, w którym znajdowały się biura lokomotywowni i noclegownia. Plany zakładały, że pokoje drużyn parowozowych będą w dwukondygnacyjnym budynku na górce, obok drogi równoległej tej prowadzącej do Kosieczyna. Jednak ostatecznie z tego zrezygnowano i utworzono tam tymczasowy hotel dla pracowników. Pierwotną część hali, obsługiwała tak zwana „mała” obrotnica. Hala lokomotywowni miała konstrukcję żelbetonową z drewnianymi więzarami dachowymi. W czasie wojny halę rozbudowano od strony północnowschodniej, zyskując w ten sposób drugie osiem stanowisk, których docelowo było 16, oddano wtedy do użytku „dużą” obrotnicę, która znajdowała się za mostami kosieczyńskimi. Pomiędzy pierwotną a później powstałą połową hali, w jej centralnym miejscu, znajdowała się przesuwnica, która  była czynna już od samego początku.  Stanowisko do załadunku węgla dysponuje koparko – ładowarką czerpakową, obrotowym dźwigiem oraz zasobnikiem węglowym. Tam znajduje się kanał oczystkowy do odżużlania parowozów z odstojnikiem. Zaraz po wojnie, dominującą rolę odgrywała już tylko nowa obrotnica, którą eksploatowano do końca 2000 roku, natomiast ta pierwotna „mała”, odeszła w zapomnienie i z chwilą przebudowy hali. Cały czas ruchem wokół lokomotywowni zarządzała nastawnia Zk-2 oraz Zk14. W 1960 roku, parowozownia w Zbąszynku była gruntownie przebudowana włącznie z postawieniem nowych ścian, miało to miejsce tuż po pożarze drewnianej konstrukcji. Zawalił się dach hali, drewniane ściany i konstrukcja drewniana dachu w znacznym stopniu były spalone, co zmusiło do ich rozbiórki i zastąpienia nowymi. Północnowschodnia ściana czołowa również była zupełnie rozebrana i postawiona na nowo. Bramy wjazdowe, lekko zmieniły swoje pierwotne miejsce, oraz w jej górnej części powstały okna według bieżących wtenczas zapotrzebowań. „Małą” obrotnicę, która już nie była potrzebna, zdemontowano i krótko leżała bliżej, koło czołowej ściany hali. Odbudowa całej parowozowni trwała około trzech lat. Ślad po “małej”obrotnicy ostatecznie zatarto i o niej zapomniano. W międzyczasie zniknęły widoczne na pierwszym planie kominy wentylacyjne, co nastąpiło z chwilą likwidacji trakcji parowej. Pierwsze pojazdy trakcji spalinowej dotarły do Zbąszynka w 1959 roku. Jeździły do Gubina, Międzyrzecza i Międzychodu.