Zmiany na przestrzeni lat 1870 - 1945. Ewolucja powstawania połączeń kolejowych w Zbąszynku, w wyniku utworzenia granicy polsko-niemieckiej w 1920 roku. Uwzględnienie tymczasowego połączenia magistrali Berlin – Warszawa, z Międzyrzeczem, przez specjalnie utworzoną tymczasową stację Kosieczyn.
Mapa topograficzna z 1898 roku, pokazuje, że na linii kolejowej Poznań – Rzepin prowadzi jeszcze szlak jednotorowy. Pomiędzy stacją Szczaniec a Zbąszyniem na wysokości, gdzie w 1923 roku rozpoczęto budowę Zbąszynka (8,3 kilometra od Szczańca i 5,4 kilometra od Zbąszynia), znajduje się droga prowadząca z Dąbrówki do Zbąszynka (dawniej do Kosieczyna) na której dopiero po rozpoczęciu prac związanych z budową Zbąszynka położono asfalt . Na nieczynnym dzisiaj torze, w odległości około 1 kilometra od szosy “dąbrowieckiej” w kierunku zachodnim, znajdowała się „mijanka” o długości około 1 kilometra, która funkcjonowała do 1898 roku, to jest do chwili położenia drugiego toru – tor dodatkowy był położony po stronie północnej. W odległości 600 metrów na wschód od szosy tuż przy torze, po jego północnej stronie, znajduje się budynek z czerwonej cegły istniejący już przed 1898 rokiem (linia kolejowa została wybudowana w dniu 26.06.1870 roku), który w początkowym okresie funkcjonowania jeszcze szlaku jednotorowego, spełniał rolę posterunku dróżniczego. W latach 1900 – 1920, czerwony budynek, przejął rolę posterunku “odstępowego”. Gdy w związku z powstałą nową granicą Polsko – Niemiecką, musiano w 1920 roku wybudować tor o długości 600 metrów, który główną linię łączył z przeciętym po strojne Polskiej pierwotnym połączeniem do Międzyrzecza, łączył się z pozostawioną resztą w kierunku Międzyrzecza, tworząc ostrym łukiem o długości około 600 metrów, oba, prostopadłe położone względem siebie tory “berliński” z Międzyrzeckim. Warto wspomnieć, że opisywany budynek w latach 1870 – 1900 był drewniany, na co się składał brak pieniędzy ubogiego wtedy właściciela kolei Marchijsko Poznańskiej.
Do chwili, oddania do użytku stacji Zbąszynek a z nim odcinka toru o długości 3,2 km, łączącego nowo powstały dworzec, z pierwotnym torem, od strony Międzyrzecza, prowadzącym zaraz po jego oddaniu w dniu 01.06.1885 roku bezpośrednio ze Zbąszynia, stopniowo obierając kierunek północny do Dąbrówki, Międzyrzecza i dalej do Skwierzyny i Gorzowa. Odległość między Zbąszynem a Dąbrówką wynosiła – 7,2 km. Kiedy w latach 1920 – 1930 kierunek Międzyrzecki połączono ze Szczańcem, zapewniając swobodny dojazd do powiatu po zachodniej stronie nowopowstałej granicy, 100 metrów od czerwonego domku na zachód, utworzono przystanek osobowy o nazwie KOSIECZYN, który zapewniał komunikację kolejową pierwszym mieszkańcom nowopowstającego osiedla aż przez 7 lat, to jest do 30.04.1930 roku.
W rozkładzie jazdy z 1920 roku, przystanek Kosieczyn, nie jest jeszcze ujęty, gdyż wzmianka o Zbąszynku miała miejsce dopiero w 1923 roku, natomiast ruch pomiędzy Szczańcem a Dąbrówką, odbywał za pośrednictwem nowo powstałego odcinka toru z 1920 roku. Jeszcze w 1930 roku, tor przechodzący przez stację Kosieczyn, miał stanowić fragment „kolei granicznej,, który w tym miejscu, docelowo miał prowadzić od stacji Babimost i po minięciu dawnego przystanku KOSIECZYN, obok czerwonego domku, kontynuować swoją postać w kierunku Dąbrówki – Międzyrzecza. Więcej o planowanym połączeniu na stronie 4.8. Obwodnica Neu Bentschen.
Dzięki świeżo utworzonemu połączeniu, Świebodzin miał połączenie z Międzyrzeczem, który pełnił wtenczas rolę miasta powiatowego, oszczędzono Niemcom dodatkowych komplikacji, związanych z dotarciem do powiatowego miasta jakim był Międzyrzecz. Ponieważ po stronie Polskiej, wjazd do Międzyrzecza stał się już nie potrzebny, stary odcinek toru od strony Zbąszynia zdemontowano już w 1920 roku. Tymczasowy przystanek nosił nazwę położonego odleglejszego terytorialnie Kosieczyna, a nie położonej w bezpośrednim sąsiedztwie, wioski Dąbrówka, ponieważ grunt pod budowę Zbąszynka, po wielkich negocjacjach z koleją Niemiec, został udostępniony przez Kosieczyn i Chlastawę. Tymczasowy przystanek osobowy funkcjonował 7 lat, tj. od 1923 do 30.04.1930 roku, to jest do dnia rozpoczynającego prace przy połączeniu kierunku międzyrzeckiego z dworcem osobowym nowo oddanym odcinkiem toru o długości 3.2 kilometra, tworząc kompletnym oddaną w dniu 14.08.1930 roku, pasażerską część dworca. Wyżej wspomniany przystanek Kosieczyn był położony 8,3 kilometra od Szczańca w kierunku wschodnim, przylegając od strony zachodniej do szosy, która z początku jeszcze jako droga (asfalt położono dopiero w latach dwudziestych) łączyła wioski Kosieczyn i Dąbrówkę, natomiast. Dzisiaj łączy ona jedynie Dąbrówkę ze Zbąszynkiem. Torowisko opisywanej stacyjki rozciągało się na długości jednego kilometra.
Ostatni pociąg po tymczasowo powstałym łuku przejechał 30.08.1930 roku. Tuż koło wspominanego budynku, w roku 1923 położono tory bocznicowe, oraz utworzono bazę rozładunkową niezbędną przy budowie świeżo powstającego dworca i osiedla granicznego, jakim był, Zbąszynek. Tuż obok wyżej wspomnianego budynku ceglastego, po jego wschodniej stronie, prostopadle do torów przechodzi droga, która dawniej łączyła bezpośrednio Chlastawę z Dąbrówką, natomiast po oddaniu Zbąszynka prowadzi tylko z Dąbrówki do Zbąszynka, przecinając niepozorne miejsce po dawnym dworcu tymczasowym. Pomiędzy wspomnianą drogą a szosą dąbrowiecką powstało niemieckie osiedle Zbąszynek. W miejscu, gdzie wymieniona droga od strony Zbąszynka dochodziła do traktu kolejowego, tuż przed torowiskiem tymczasowej stacji Kosieczyn, po jej prawej i lewej stronie znajdowały się żelbetonowe słupki pełniące kiedyś rolę informacyjnych. Pierwotne połączenie trasy Poznań – Berlin z Międzyrzeczem miało miejsce przez Zbąszyń. Linię Zbąszyń – Międzyrzecz o łącznej długości 31,26 kilometra, oddano do użytku – 01.06 .1885. Z chwilą połączenia Zbąszynka z Międzyrzeczem 14.08.1930 roku, nowo wybudowanym odcinkiem toru o długości 3.2 km., połączenie przez stację Kosieczyn stało się niepotrzebne, a przystanek Kosieczyn zamknięto, Łuk łączący główny trakt kolejowy z Międzyrzeczem, planowano wykorzystać jako element kolei granicznej, planowanej po 1920 roku, niezbędnej do odrodzenia porozrywanej komunikacji klejowej po wschodniej stronie Niemiec. Kolej graniczna miała przejąć tory po zlikwidowanej tymczasowej stacji w 1930 roku. Jednak plan nie został zrealizowany a wspomniany fragment torów, pozostawiono bezużytecznym. Gdyby wspomniane połączenie było aktywne, pociągi wyjeździły planowanym torem z Babimostu, dołączonym do kierunku Międzyrzeckiego.
Stary tor ”berliński” został przecięty w poprzek, nowopowstałym odcinkiem łączącym Zbąszynek z Międzyrzeczem, i ostatecznie rozebrany. Towarową część dworca oddano do eksploatacji w pierwszej kolejności, jako ważniejszą część dworca granicznego. Ruch towarowy rozpoczął się tutaj w 1925 roku, co uważa się za uruchomienie węzła kolejowego w Zbąszynku. Drugi etap uruchomienia dworca, który był ściśle związany z częścią osobową miał miejsce w dniu 01.08.1930 roku. Towarowa część dworca powstała jako pierwsza, z uwagi na wielką rolę w przewozie towarów niezbędnych dla funkcjonowania gospodarki Niemiec. Różnice czasu oddania dworca towarowego ii osobowego, potwierdzają zewnętrzne elewacje budynków (nastawni), które w obrębie dworca towarowego wykonane są z cegły klinkierowej w odróżnieniu od ścian obiektów usytuowanych na terenie części osobowej, gdzie widnieją już jako otynkowane. Pierwsze urządzenia „z.r.k.” – zabezpieczenia ruchu kolejowego na początku były mechaniczne. Po 1930 roku, niektóre nastawnie zostały wyposażone w urządzenia elektromechaniczne, co zmusiło ówczesną kolej, do powiedzenia obiektów – nastawni, żeby odpowiednio ulokować nowości techniki. Przebudowano nastawnię na dworcu osobowym ZK-1, przesuwając jej wschodnią ścianę w celu uzyskania w więcej miejsca na nowoczesne urządzenia. Dworzec towarowy obsługiwany jest przez następujące nastawnie: ZK-2, – zamkniętą w roku 2004, ZK–11, Ngn, nieczynna po 1945 roku, ZK-12 – nieczynna – do dziś widnieje na niej przebijający niemiecki napis ” Neu Bentschen, ZK-13 – leżącą w centrum dworca rozrządowego, obsługująca górkę rozrządową, ZK-14 – nieczynna, ZK-15, ZKB – dysponująca towarowa, która jak na ówczesne czasy wyposażona była w wysoko uszeregowane wyposażenie techniczne. Osobowa część dworca jest obsługiwana przez następujące nastawnie: ZK-1 wykonawczą, ZKA – dysponującą osobową. Postępująca od niedawna stopniowa likwidacja nastawni ma związek z posuwającą się do przodu agonią kolei oraz stopniowym ograniczaniem zakresu czynności dworca. Od strony Zbąszynia wjazd na teren dworca osobowego odbywa się za pośrednictwem posterunku odgałęźnego (nastawni) „CHLASTAWA” , której elewacja zewnętrzna podobnie jak innych pozostałych tego typu obiektów występujących w obrębie dworca osobowego jest otynkowana,
Powyższe potwierdza, że wykonano ją jednocześnie z pozostałymi obiektami powstałymi w drugim etapie budowy dworca. Podobnie z kierunku ze Świebodzina taką samą rolę odgrywa posterunek “DĄBRÓWKA”. Oddzielnym tematem jest nieczynna od 1945 roku nastawnia położona na końcu części północno-wschodniej dworca towarowego, zamknięta w latach 1930 – 1935, to jest w chwili oddania do użytku nowej górki rozrządowej, z której staczano wagony na nowo wybudowane grupy torów. Jeszcze dzisiaj na jej bocznej elewacji bez trudu możemy dostrzec duży, wyraźny, spełniający identyczną rolę skrót literowy “Ngn” (Neu Bentschen guter nord), co w przetłumaczeniu z niemieckiego oznacza “Zbąszynek północny towarowy”. W obrębie jej działania odbywał się tak zwany rozrząd płaski, który charakteryzuje się tym, że formowanie pociągów towarowych odbywa się bez uczestnictwa górki rozrządowej. Miało to miejsce jeszcze przed oddaniem eksploatowanej do dzisiaj górki rozrządowej. Podczas wzmożonych przewozów towarowych, krótki czas zarówno tutaj jak i w obrębie działania nowej górki rozrządowej, nasilony ruch towarowy odbywał się jednocześnie. Około jednego kilometra w kierunku północno – wschodnim jeszcze do niedawna można było dostrzec zachowany dwuramienny sygnał charakterystyczny dla miejsca gdzie odbywa się rozrząd, co potwierdza, że powyższe przypuszczenia są zgodne z ówczesnym stanem rzeczywistym. Wyżej wspomniany znak był tutaj starej generacji. Na terenie obecnej górki rozrządowej sygnał spełniający wspomnianą rolę jest już “nowoczesny„, tj. świetlny.